Moordlustige misdadiger

Beste Qnak,

Het valt me een beetje van je tegen dat je David Seaman een nare man noemt puur en alleen om zijn uiterlijk. Gekke snor, te groot shirt en het uiterlijk van een boekhouder?! Je hebt het hier wel over een keeper die meer dan 800 (!) officiële wedstrijden heeft gespeeld! The man’s a legend!!! Bovendien was hij – voor Engelse begrippen – een goede doelman. 

Het doet me denken aan een andere sportman. In mijn ogen al jaren een topper in zijn sport, maar ook hij wordt hoofdzakelijk beoordeeld op zijn talent van het trekken van gekke bekken als er camera’s in de buurt zijn. Tenminste als je de wielerdeskundigen op tv en radio moet geloven. Ja, ik heb het hier over een wielrenner en ik stoor me al jaren over de manier waarop over hem geschreven en gesproken wordt. Hij is net als David Seaman een beetje atypisch en heeft trekjes die hem wat onsympathiek doen overkomen. Maar wat Thomas ‘Titi’ Voeckler dit jaar weer laat zien in de Tour is echt ongelofelijk. Zijn aanvalsdrift, zijn never-give-up-mentaliteit, zijn ongekende zegereeks en het gevoel voor dramatiek in zijn fraaie, altijd heroïsche overwinningen maken van hem een echte Klasbak. Ja, met een dikke vette  hoofdletter K. Ik kan je aanraden het jubileumnummer van ‘ DE MUUR’ te lezen, waarin Lidewey van Noord hem in een zeer mooi verhaal betitelt als ‘kunst voor de happy few’. Haar grenzeloze adoratie voor de kleine Fransman gaat me net iets te ver, maar ik prijs me gelukkig wel tot die kleine groep te horen. Mijn sympathie heeft ie.

Maar genoeg over wielrennen. We zouden hier over voetbal schrijven. Je vraagt me wie ik altijd een nare voetballer heb gevonden. Ik kan er zo honderden opnoemen waarvoor ik niet veel sympathie voel: de treiteraartjes, de zuigertjes, de duikelaartjes, de matenaaiertjes, de slijmballetjes, de ettertjes en de viezerikjes. Allemaal kleine jongens. Kinderspiel bij die ene speler die direct op mijn netvlies verscheen bij het lezen van jouw vraag: Majstorović, Daniel Majstorović. Nee, niet één of andere oorlogsmisdadiger bij het Joegoslavië-tribunaal, maar een Zweeds international, die twee seizoenen bij FC Twente speelde. Een grotere schoft heb ik zelden gezien op een voetbalveld. Groot, kale kop, beresterk, maar oer- en oergemeen, een misdadiger op het veld.

Majstorović  moet het niet van zijn voetbalkwaliteiten hebben. Hij staat op het veld om spitsen uit te schakelen. Letterlijk. Martin Drent, kopsterke spits van FC Groningen, maakte in het seizoen 2004/2005 kennis met het zwaarste wapen uit het arsenaal van de moordlustige Majstorović: zijn elleboog. Zijn eerste klap was een snoeiharde, onbezonnen kaakslag. Enkele minuten later gaf hij de genadeslag door zijn elleboog bovenop de schedel van Drent te knallen. Het bloed gutste eruit. Drent was definitief geveld en kreeg een  misselijke grijns van de Zweed toe. Mission accomplished!

De aanklager van de tuchtcommissie van de KNVB deed Majstorović aan de hand van overduidelijke televisiebeelden een schikkingsvoorstel van zeven wedstrijden. Twente ging in beroep en de FIFA-regelgeving bepaalde dat Majstorović niet bestraft kon worden omdat scheidsrechter Bossen beide aanslagen had beoordeeld als normale duels.

Ik kan helaas, of misschien ook wel gelukkig, geen bewegende beelden vinden van deze gruweldaden. Wel een andere misdaad van Majstorović. De iele Damarcus Beasly van PSV strandt op de twee gestrekte benen van Majstorović. Je hoort de commentator de pijn voelen. De reactie van de Zweed na de doodschop is veelzeggend. Van mij voor deze jongen geen enkele sympathie.

Qnak,  de commentator denkt aan een beenbreuk voor Beasly. Jij brak ooit je been in Aalten. Ik was daar niet bij, dus vertel eens, hoe ging dat? Was je ook slachtoffer van een Majstorovićiaanse tackle?

Pingel